Γαλάζιο Νούφαρο

 

Το άνθος σου είναι έκρηξη, Ναϊάδα, Νύμφη Αγνή

Εσύ που είσαι ρίζα ακόμη κι όταν όλα γύρω σου είναι ροή

Εσύ, που ο θρύλος λέει πως το κρίνο του νερού είσαι.

Κι ήταν, θαρρώ, ένας Πέρσης ποιητής εκείνος που κάποτε σ’ ονόμασε Νουφάρ.

Όμως, τι έλεγαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι για σένα;

Γαλάζιο Νούφαρο

Στην αρχή ήταν τα Ύδατα του Χάους και πέρα ως πέρα στο Σύμπαν βασίλευε σκοτάδι πηχτό και απύθμενο. Για πόσον καιρό ήταν έτσι, μη με ρωτάς· αφού τότε ο χρόνος δεν υπήρχε ακόμα, καθώς ακόμα δεν υπήρχε τίποτα για να μετρηθεί, αλλά ούτε και κανείς για να μετρήσει.

Ώσπου κάποτε συνέβη το θαύμα και μέσα από ‘κείνη την υγρή άβυσσο αναδύθηκε ένα λουλούδι: Ήταν ένα κρίνο του νερού, ένα πανέμορφο γαλάζιο νούφαρο.  Και καθώς εκείνο το άνθος άνοιγε σιγά–σιγά τα ευωδιαστά πέταλά του, μέσα απ’ την ολόχρυση καρδιά του φανερώθηκε ένα παιδί!

Εκείνη τη στιγμή –την πρώτη της Αιωνιότητας– το γλυκό άρωμα του λουλουδιού διαπότισε τα ζοφερά ύδατα, ενώ από το σώμα του Θεϊκού Παιδιού ξεχύθηκε για πρώτη φορά το Φως. Το Παιδί μέσα στο γαλάζιο λουλούδι ήταν ο Θεός Ήλιος, ο Δημιουργός, η πηγή κάθε ζωής επάνω στον Κόσμο.

Εκείνη ήταν η Πρώτη Ημέρα της Δημιουργίας και η απαρχή του Χρόνου· αλλά έπειτα το νούφαρο έκλεισε τα πέταλά του και έγινε πάλι νύχτα. Τότε το Χάος βασίλεψε και πάλι, μα όχι για πολύ, καθώς ο χρόνος είχε πια αρχίσει να μετράει. Έτσι, σύντομα εκείνο το λουλούδι ξαναφάνηκε μέσα στο σκοτάδι και ξανάνοιξε τα πέταλά του. Το Φως επέστρεψε και πάλι και ήρθε ακόμη μια ημέρα κι έπειτα κι άλλη, κι άλλη… Και έτσι ακολούθησαν όλες οι ημέρες, από την αρχή της Αιωνιότητας μέχρι σήμερα.

Όμως, ο Θεός μέσα στο γαλάζιο νούφαρο γνώριζε πως ήταν μόνος, και καθώς περνούσε ο καιρός αυτή η μοναξιά τού έγινε αβάσταχτη και έτσι άρχισε να επιθυμεί τη συντροφιά και άλλων υπάρξεων για να μοιραστεί μαζί τους εκείνον τον νέο Κόσμο. Τότε ήταν που οι σκέψεις του Δημιουργού έγιναν οι θεοί αλλά και ό,τι άλλο υπάρχει μέσα στο Σύμπαν. Κι όταν, λοιπόν, οι σκέψεις του διαμόρφωσαν το σχέδιο του Κόσμου, τότε εκείνος μίλησε και ο Λόγος του άρχισε να δημιουργεί ένα πλήθος από σχήματα και μορφές εκεί όπου πριν ήταν το άμορφο Χάος. Ο Λόγος του ήταν εκείνος που έδωσε ζωή στα πλάσματα ονομάζοντάς τα. Οι σκέψεις του και ο Λόγος του είναι η  δύναμη πίσω από τη Δημιουργία.

~*~

Το παραπάνω κείμενο είναι εμπνευσμένο κυρίως από έναν κοσμογονικό μύθο της Αρχαίας Αιγύπτου, ο οποίος αναφέρονταν στη γέννηση του θεού Ώρου από ένα γαλάζιο νούφαρο, ένα άνθος που σε ορισμένες περιπτώσεις παρουσιάζονταν ως το σύμβολο της θεάς του έρωτα Χαθόρ, ενώ σε κάποιους μύθους συμβόλιζε και την ίδια την κοσμογονική μήτρα της Νουτ, της θεάς του ουρανού, των αστεριών και των «σκοτεινών κοσμικών υδάτων» του αχανούς διαστήματος.